Proyect Hybread

Capitulo 3: “Grim threats”

-Cuando atravesamos esa puerta, pasamos por unos pasillos poco iluminados, probablemente entradas de empleados; sentí que me faltó algo por ver, pero ya es algo tarde, y debo enfocarme en encontrar a la chica que estaba con Isabel, es la única forma de encontrarla. En estos momentos me incómoda Scarlett, es como la desconfianza y frialdad vestidas de rojo. Mientras caminaba junto a ella, no podía evitar pensar en todo lo que ví en esa casa, y el miedo que sentí, volteé mi cabeza hacia ella y comencé a hablar.

—Facis ut cum omnibus? —Pregunté, ella voltea a verme de una manera fría—Ego dico, quotiens aliquis ludere hoc curo? —Cuestionó, Ella respiró profundo, hasta parecía nerviosa, algo muy extraño en alguien como ella.

—Profecto duo tantum et dissimiles tibi fuerunt, ille publice parta, sed non ut eum exiret, et obiter res inusitato modo occurrere potuit, proh dolor, nomen eius numquam novi.— Relató seria volviendo a mirar al frente.

—Cur cubiculum hoc loco est? cum locus ille nonnisi unius familiae esset— Interrogué viendo hacia atrás, recordando todo aquello que pasó hace un rato.

—Bene...—Cuando me iba a decir, algo la interrumpió.

¡CLANG!

Un fuerte estruendo vino de los ductos de aire, y no paraban, alumbré el ducto con la linterna buscando la razón.

El lugar por el que íbamos era algo sombrío, había conductos de aire arriba de nosotros, uno de ellos producía esos ruidos, paredes blancas pero descuidadas, aquel ruido vino de esos ductos que deben estar peor que las paredes. Bajé la vista para ver a Scarlett, y se veía asustada, no se le veía toda la cara por su copete y pañoleta, pero sus ojos mostraban temor, algo que no duró mucho, pues me miró molesta y siguió caminando, dejándome atrás, caminé rápido para llegar a su lado.

—Tantum scio quod locus iste non sit attineat nos ad hortum Slunce perventurum, sed difficile fieri potest.—Cortó evitando el tema mientras caminaba enfocada en el camino.

—Quid est Hortus Slunc?— Pregunté con interés sin dejar de ver al frente con ayuda de mi linterna.

¿Y desde cuándo se puede tener un jardín en un edificio?

Bueno, yo sé que es posible, Pero no en los pisos superiores.

— Hortus magnus, qui pauci admodum adire possunt, in summo solo est ut plantae normaliter crescant—Ilustró con serenidad, paró un segundo y vió un cartel de la pared, este decía "Piso 9" —Et ex eo quod video nos prope ad ingressum eius peregrinationis esse, fortasse puella tibi opus est.

—Bene, magno auxilio erit—Susurré, pero me detuve a pensar un minuto, y me pregunté algo.

¿Estará bien Isabel?

—Scarlett—La llamé, ella giró para verme—Isabellam putas esse bene? —Le pregunté con tristeza, ella me mira sorprendida, creo que no le dije antes como se llamaba Isa— Hi dies, ex quo discessit, apparuerunt objecta sua in liquore nigro cooperta, et me terret hoc quod illa laesa est— Expliqué con la mirada en el suelo preocupado, no quiero pensar en lo que le pudo pasar a ella.

Ella volteo la mirada hacia la pared un momento antes de hablar—Bene, non potui ibi videre, si quis ante paucos dies advenit, ut tibi dicerem nescio, sed tibi dicere possum, quod de illa narras, hominem bonum esse oportet ad te huc venire.—EXplica seria mirando a la nada, yo sonreí recordándola—Et aliquid non dixisti mihi, quomodo ad cameras securitatis ante pervenisti?— Mencionó y allí recordé a Bellinay, si no fuera por ella no estaría aquí.

—Vides, cum in aulam principalis ingressus sum momento quo perveni, systema securitatis excitatur et me paene occidit.— Conté recordando ese momento de terror con mal sabor de boca.

—Ha! typicam, ideo semper contra istam rationem securitatis fui—Interrumpió con molestia y siguió caminando sin voltear.

No le hice caso y seguí relatando—Sed puella venit et me servavit, me adiuvit ad cameras, nescio si eam scis, sed nomen eius est Bellinay.

Parece que en cuanto ella escucho ese nombre se petrificó, volteó de manera lenta, casi perturbadora, me miro de arriba a abajo, yo estaba súper incómodo, luego me preguntó.

—Esne bene? —Preguntó en voz baja algo temerosa, eso solo me incómodo.

—Ah sí, me estás viendo justo ahora— Resalté con extrañes, Ahora el burlóny sarcástico era yo, algo irónico.

De repente, esos sonidos volvieron, pero eran más fuertes que antes, y venían de todas partes, algo que nos alarmó a ambos. Entonces, me tomó de la mano y empezamos a correr, yo iluminaba el camino, mientras ella nos dirigía, y esos sonidos estaban cada vez más cerca, hasta que de la nada pararon, y estábamos casi al final. Pero hubo un estruendo tan fuerte que nos hizo voltear hacia atrás, las luces del lugar empezaron a parpadear sin parar hasta que empezaron a explotar mientras se escuchaban pisadas rápidas y muy fuertes, acompañadas de unas luces verdes que parecen ojos.

Era una criatura horrible, parecido a un hombre, Pero con ropa negra y gastada, unas garras grandes y afiladas de color negro que apenas podía ver a pesar de la luz, cabello despeinado y sucio, con unos cuernos parecidos a unas estalactitas, unas enormes garras como patas de araña en la espalda y una máscara tapando su cara; parecía un monstruo.

Fuí el primero en reacción y empecé a correr llevándome conmigo a Scarlett que solo lo miraba sorprendida, después parece que se le quitó y nos sacó de ese lugar, y todo estaba normal, me aparté de la puerta cuando empezó a moverse con brusquedad, me acerqué y traté de que no se abriera.




Reportar




Uso de Cookies
Con el fin de proporcionar una mejor experiencia de usuario, recopilamos y utilizamos cookies. Si continúa navegando por nuestro sitio web, acepta la recopilación y el uso de cookies.